Pustynia serca cz.4 - Trzy dni

     Jak cieszy zieleń soczystej trawy, blask wschodzącego słońca, kolory wiosny powiedzieć może w zasadzie każdy ale myślę, że najlepiej jednak ten, kto wraca z pustyni. 

    Tak. Mowa o moim przyjacielu, który powoli staje na nogi i nabiera siły. Dziś znowu długo rozmawialiśmy i nasuwają mi się teraz pewne refleksje. W tym, co napiszę nie będzie wielkiej rewelacji, ani odkrycia nowych terenów. O tym wszystkim mówi się i czyta ale pojąłem, że o wiele łatwiej zrozumieć to, gdy się tego samemu doświadczy na własnej skórze.
    Tym razem zastanawialiśmy się, który to dzień: pierwszy, drugi, czy trzeci… No tak muszę wyjaśnić o co chodzi.

    Zacznę od jednak od początku. Dlaczego mój przyjaciel znalazł się na pustyni? Ponieważ jego świat albo dokładniej jego wyobrażenie świata runęło, jak domek z kart. To w czym pokładał swoje spełnienie, szczęście, nadzieje odeszło bezpowrotnie. Przez chwilę wierzył, że Bóg, którego prosił o pomoc, pomoże mu. Przecież było oczywistym, że musi się tak stać. Istniało tysiące powodów, dla których Pan powinien go wysłuchać. Jego wizja była nieskazitelna, idealna, bez wad. Mijały dni i nic się nie zmieniało. Próbował walczyć z powoli gasnącą wiarą i nadzieją. I tego dnia, kiedy uświadomił sobie, że odeszło i nic tego nie zmieni, upadł i trafił na pustynię. 

    Teraz przenieśmy się ponad 2000 lat wstecz i zobaczmy pewną postać. To mężczyzna stojący ze zwieszoną głową, jest smutny z jego oczy po policzkach płyną delikatnym strumieniem łzy. W tak tragicznej pozie stoi on pod krzyżem. Nie ma siły, ani najmniejszej chęci ruszyć choćby małym palce. Tkwi tak zawieszony w próżni. Jest jednym z dwunastu, najmłodszym, jednym spośród tych, którzy zostawili wszystko, by pójść za swoim Mistrzem. Opuścił rodzinę, pracę, przyjaciół i uwierzy w człowieka z którym spędził ostatnie trzy lata. Uwierzył całym sercem, że ten, który wisi teraz bez życia na krzyżu jest Mesjaszem, Zbawicielem, Synem Bożym. A ten Syn Boży przybity do drzewa został wyszydzony, wyśmiany, odrzucony, potraktowany, jak zwierzę, bestialsko zmasakrowany zawisł na krzyżu. I nic się nie wydarzyło, by temu Mesjaszowi pomóc w cierpieniu, wybawić od śmierci. Umarł po prostu po tym, jak wydał ostatni okrzyk. Odszedł. I dla tego mężczyzny świat się nagle zawalił. Pozostała pustka, niedowierzanie, zagubienie. 

    Minął pierwszy dzień, później drugi, a na trzeci Syn Boży zmartwychwstał i nastała wielka radość wśród apostołów. Nagle wszystko się zmieniło, a wytrwałość, wiara i nadzieja zostały wynagrodzone. Dlatego właśnie zastanawialiśmy się, który to dzień. Kiedyś usłyszałem piękne zdanie, by wytrwać, bo być może to jest ostatni dzień „rozłąki i oczekiwania”, a następnego dnia przyjdzie Pan i zaświeci słońce. 

    Jeśli zaufamy Bogu, On zawsze będzie blisko, nawet wtedy, gdy nic nie będziemy czuli. Nigdy o nas nie zapomni i kiedy będzie odpowiedni moment, pokaże nam to. Bardzo wyraźnie ukazuje to inna historia o proroku Habakuku , którą bardzo lubię. To strasznie krótka historia, dokładnie ma 10 zdań. Ten prorok nie wysławił się niczym szczególnym, tylko, rzekłbym nawet, banalnie prosta czynnością. Ugotował zupę, polewkę, którą dostarczył siedzącemu w jaskini Danielowi. Tylko tyle i aż tyle. Jego rola jest drugoplanowa, choć uczy nas, że czasami gesty, które wydają się nam mało ważne, mogą mieć dla innych osób ogromne znaczenie. Natomiast dobrze jest przypatrzeć się Danielowi. Siedział w tej jaskini wg Pisma Świętego 6 dni. W którym dniu przyszedł Habakuk i dzięki swojemu pojawieniu się pokazał Danielowi, że Bóg się nim opiekuje? 

Było zaś w jamie siedem lwów i dawano im dwa ciała ludzkie i dwie owce dziennie. Wówczas jednak nie dano im nic, by pożarły Daniela.
W Judei zaś był prorok Habakuk. Przygotował on polewkę i rozdrobił chleb w naczyniu, i poszedł na pole, by zanieść to żniwiarzom. Anioł Pański odezwał się do Habakuka: "Zanieś posiłek, jaki masz, Danielowi do Babilonu, do jamy lwów".  Habakuk odpowiedział: "Panie, nie widziałem nigdy Babilonu ani nie znam jamy lwów".  Ujął go więc anioł za wierzch głowy i niosąc za włosy jego głowy przeniósł go do Babilonu na skraj jamy z prędkością wiatru.  Zawołał Habakuk: "Danielu, Danielu! Weź posiłek, który ci Bóg przysyła".  Daniel zaś powiedział: "Boże, pamiętałeś o mnie i nie opuściłeś tych, którzy Cię kochają".  Powstawszy zaś Daniel jadł. Anioł Boży przeniósł natychmiast Habakuka w poprzednie miejsce.(Dn 14, 33-39)

    Mój przyjaciel nie wie, który to dzień ale wie, że musi wytrwać i wytrzymać, ponieważ Pan idzie mu już na spotkanie.