Choć tak dobrze znamy to zdanie, to tak trudno odnaleźć się nam w ich sensie. Nie chodzi o to, że nie rozumiemy. Myślę, że jesteśmy świadomi istoty ale okrutnie ciężko jest nam obrócić te słowa w czyn.
Temat wypłynął, gdy zacząłem się zastanawiać dlaczego ludzie z niepełnosprawnością bywają często pyszni, zarozumiali, ogromnie przekonani o swojej wyjątkowości.
Zawodowo poznałem wiele takich osób, które naprawdę, mimo ograniczeń wynikających z choroby, uważają się za lepszych od innych na wielu płaszczyznach.
Szukałem odpowiedzi. Czy jest to wynik niedoskonałości i takie zachowanie jest formą samoobrony, taki mechanizm obronny? Czy jest to postawa, która powstała w procesie wytworzenia bariery ochronnej? Czy jest wynikiem nieakceptowania swojego stanu i możliwości, spychania rzeczywistości i budowania maski, by ukoić ból, przykryć strach i przerażenie? Czy te osoby chcą się dowartościować, by nadać swemu życiu i poczuciu wartości jakiejś równowagi?
Tylko, że rezultat jest najczęściej tragiczny, ponieważ ludzie ci tworzą iluzję. Budują świat oparty na własnych wartościach, pragnieniach i wyobrażeniach. A skoro ten świat zbudowany jest z fałszywych cegiełek, wciąż grozi zawaleniem i kiedyś pewnie runie.
Każdy z nas ma wady i słabości, niedoskonałości i zranienia. Zakładamy maski, starając się być lepszymi, mądrzejszymi, bardziej lubianymi. Puszymy się przed innymi, a także przed Bogiem, udając innych ludzi.
Im bardziej się wyciągamy na palcach, tym mniejsi się stajemy. Zapominając, że uniżając się, objawiamy swoje prawdziwe wartości. Stając w prawdzie szybciej potrafimy dogadać się sami ze sobą. Wtedy szybciej dotrzemy do tego, czego szukamy i czego potrzebujemy.
Pan Jezus szukał cały czas towarzystwa ludzi słabych, chorych, kalekich. Ich najbardziej ukochał, im najmocniej pomagał, takich ludzi wybierał. Bóg nie daje nam więcej, niż potrafimy unieść.
Jeśli w swoim zamyśle stworzył nas takimi słabymi i ułomnymi, to znaczy, że ufa nam i wie, że jesteśmy na tyle silni, że damy sobie z tym radę.
Nie chcę przez to powiedzieć, że niepełnosprawność, ułomność jest prosta ale prawda i pogodzenie się ze sobą, zaufanie Bogu, ofiarowanie swojej akceptacji, odnalezienie drogi do własnego serca, może być cudownym uczuciem i doświadczeniem.
To prawda, że moc w słabości się doskonali.
Panie daj mi siłę, bym uniósł swój krzyż i naśladując Cię, poszedł drogą, którą Ty wybrałeś, a wtedy otrzymam wszystkie te wspaniałe rzeczy, które dla mnie przygotowałeś.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz