niech wreszcie minie ślepota

Powstało słońce płomienne

I skłania serca do skruchy;

Już nie ma miejsca dla grzechu,

Gdy świadkiem czynów jest światło.

Niech wreszcie minie ślepota,

Co wiedzie nas do przepaści

I nasze kroki sprowadza

Na niebezpieczne bezdroża.

Niech jasność darzy pogodą

I nas uczyni czystymi,

Uchroni mowę od fałszu,

A myśl od mrocznych zamiarów.

Niech cały dzień tak upłynie,

By kłamstwa język nie głosił;

Niech nasze ręce, spojrzenia

I całe ciało nie grzeszą.

Bo Ten, co patrzy z wysoka,

Spogląda w każdej godzinie

I widzi nasze uczynki

Od świtu aż do wieczora.