dobrze, że jesteś

Powiedział więc do Piotra ów uczeń, którego Jezus miłował: «To jest Pan!» Szymon Piotr usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział na siebie wierzchnią szatę - był bowiem prawie nagi - i rzucił się w morze.

(J 21,7)

Dobrze, że jesteś.

    Tylko trzy słowa ale moc mają wielką. Pamiętam ten pierwszy raz, kiedy je usłyszałem, nadal przypominam sobie to ciepło, które rozlało się w moim sercu. Mieszanina radości, zadowolenia, poczucia, że jest się komuś potrzebnym, uczucie jedności, przynależności, bycia ogniwem w łańcuchu, a nie bezimiennym elementem.

    Tak, to było za pierwszym razem, od tamtego momentu zdarza się co jakiś czas, że słyszę te słowa znowu i zawsze sprawiają to samo.

Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Nauczycielu!

(J 20,15-16)

    Tak rzadko mówimy komuś, że jest dla nas ważny. Uważamy to za oczywiste, za coś czego nie trzeba wypowiadać. I w ten sposób uczymy się nie mówić prostych rzeczy, a później i te bardziej skomplikowane z trudem przychodzą.

    Mówiąc komuś, że jest dla nas ważny, że to łaska Boża, że jest, sami sobie o tym przypominamy. Tak łatwo o tym zapomnieć, przyzwyczaić się i żyć w przeświadczeniu, że to normalny i stały stan. Przyzwyczajamy się do myśli, że skoro tak jest, to nigdy się nie zmieni, jesteśmy bezpieczni, bezpieczni w swojej lekkomyślności i naiwności.

A gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: «Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł».

(J 11,32)

    Dobrze jest od czasu do czasu rozejrzeć się dookoła, dostrzec tych, którzy na to zasłużyli i z uśmiechem do nich powiedzieć:

Dobrze, że jesteś!!!

    Ja znowu to dziś usłyszałem i poczułem to przyjemne ciepło, które rozlewa się po całym sercu.