Oczy jego zaczęły już słabnąć i nie mógł widzieć

    Wczoraj pisałem o tym, jak często żyjemy martwi. Zapytałaś dlaczego tak się dzieje. Trochę o tym myślałem i przypomniał mi się fragment Księgi Samuela. Być może nie odpowiada on wyczerpująco na Twoje pytanie ale w dość obrazowy sposób pokazuje różnice między starym człowiekiem, który coraz „słabiej widzi”, przyzwyczaił się bowiem do życia i osłabła jego wrażliwość na obecność Boga, a młodym człowiekiem głodnym relacji z Panem. 

    Mam nadzieję, że choć w niewielkim stopniu uda mi się zaspokoić Twoją ciekawość.

Młody Samuel usługiwał Panu pod okiem Helego. W owym czasie rzadko odzywał się Pan, a widzenia nie były częste. Pewnego dnia Heli spał w zwykłym miejscu. Oczy jego zaczęły już słabnąć i nie mógł widzieć. A światło Boże jeszcze nie zagasło. Samuel zaś spał w przybytku Pańskim, gdzie znajdowała się Arka Przymierza.  

Wtedy Pan zawołał Samuela, a ten odpowiedział: «Oto jestem». Potem pobiegł do Helego mówiąc mu: «Oto jestem: przecież mię wołałeś». Heli odrzekł: «Nie wołałem cię, wróć i połóż się spać». Położył się zatem spać. Lecz Pan powtórzył wołanie: «Samuelu!» Wstał Samuel i poszedł do Helego mówiąc: «Oto jestem: przecież mię wołałeś». Odrzekł mu: «Nie wołałem cię, synu. Wróć i połóż się spać». Samuel bowiem jeszcze nie znał Pana, a słowo Pańskie nie było mu jeszcze objawione. I znów Pan powtórzył po raz trzeci swe wołanie: «Samuelu!» Wstał więc i poszedł do Helego, mówiąc: «Oto jestem: przecież mię wołałeś». Heli spostrzegł się, że to Pan woła chłopca. Rzekł więc Heli do Samuela: «Idź spać! Gdyby jednak kto cię wołał, odpowiedz: Mów, Panie, bo sługa Twój słucha». Odszedł Samuel, położył się spać na swoim miejscu.  Przybył Pan i stanąwszy zawołał jak poprzednim razem: «Samuelu, Samuelu!» Samuel odpowiedział: «Mów, bo sługa Twój słucha».
Samuel dorastał, a Pan był z nim. Nie pozwolił upaść żadnemu jego słowu na ziemię. (1Sm 3, 1-10;19)

    Samuel służy Bogu, sumiennie wykonując swoje obowiązki. Pracując dobrze i starannie, oddaje hołd Bogu.

Czyż milsze są dla Pana całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Pana? (1 Sm 15,22)

    Samuel ma otwarte czyste serce i kieruje się miłością i posłuszeństwem. Trzykrotnie wstaje do Heliego, mimo tego, że jest środek nocy. Idzie bez szemrania, mimo zmęczenia i przy drugim i trzecim razie pewnie w przekonaniu, że idzie bez potrzeby. Nie złości się, nie unosi, nie gniewa, nie obraża.      Taka pokora, otwartość, niezmącone serce są niezbędnym elementem do tego, by wejść w pełną relację z Bogiem. To Pan wybiera moment i decyduje, kiedy do nas przemówi ale zrobi to wtedy, gdy będziemy gotowi.
    Dlatego tak ważne jest budowanie w nas nowego człowieka, posłusznego i ufnego. Wydaje mi się, że ten stary człowiek w nas może nam pomóc, to przez niego możemy dostrzec i zrozumieć, że to Bóg do nas przemawia.
    Jednakże trzeba uważać, ponieważ bardzo łatwo stracić wszystko i nawet jeśli z pomocą Boga stworzymy w nas nowego człowieka, możemy stać się nagle z powrotem starym człowiekiem i zatracić otwarte serce. Łatwo przyjąć obojętną postawę, szybko do naszego życia wkrada się rutyna, znieczulenie, pozwalamy sobie na zaniedbania względem własnych obowiązków, a przez to względem Boga. Stajemy się obojętni na własne błędy, słabości, grzechy najbliższych, stajemy się leniwi i oddalamy się od Boga.  Nasze powieki stają się ciężkie, a oczy ledwo widzą.
    Od czasu do czasu przydaje się refleksja, czy zaniedbuję swoje obowiązki i powinności? Czy potrafię zapomnieć o własnych korzyściach i potrzebach? Czy moje serce jest otwarte?
Jaka jest we mnie proporcja i relacja starego i nowego człowieka?