bez strachu nie ma odwagi

    Dziś będzie filmowo. 

Jesienne wieczory mają to do siebie, że lubię zaparzyć sobie herbatkę i obejrzeć coś ciekawego. Prace w ogrodzie zakończone, dni są szare i w ogóle coraz krótsze, dlatego mam więcej czasu na leniuchowanie. Oszukuję się, mówiąc, że nie oglądam telewizji, ponieważ nie mam telewizora, za to włączam filmy na laptopie ale w tym jest jeden zasadniczy plus, mogę wybrać to, co wydaje mi się interesujące. 

    I wczoraj odkryłem kolejną niebagatelną historię niewidomego nauczyciela, który trafia do ośrodka dla dzieci tak samo, jak on pozbawionych zmysłu wzroku. 

Film nosi tytuł „Imagine”, a reżyserem jest Andrzej Jakimowski, jest to produkcja polsko-francusko, brytyjsko – portugalska. 

    Nie chcę opowiadać całego filmu. Powiem tylko, że jest bardzo ciepły i trochę tajemniczy. Zabawne, ponieważ choć naprawdę głęboko, to jakże delikatnie pokazuje kwestię zaufania, poddania się, miłości i przyjaźni. To film opowiadający o marzeniach, granicach i dążeniu do celu. 

Ale zostawiam ocenę tym, którzy zdecydują się go obejrzeć.

    Ja natomiast opowiem tylko jedną niesamowitą scenę, kiedy owy nauczyciel Ian wraz ze swoim podopiecznym wyruszają na poszukiwanie pobliskiego portu, gdzie według nauczyciela powinien stać ogromny statek.

    Muszę tutaj dodać, że dzieci w ośrodku od samego początku nie potrafią wyzbyć się podejrzenia, że Ian oszukuje, iż nie widzi. Następujące po sobie wydarzenia niejako potęgują ich nieufność. 

    W końcu dwójka głównych bohaterów trafia do portu, gdzie rzekomo stają przed olbrzymim statkiem. 

Uczeń nadal sceptyczny i niewierzący. Poddaje pod wątpliwość istnienie tego morskiego kolosa. Żąda dowodów. 

Na co nauczyciel mówi:

- co słyszysz?

- nic – odpowiada chłopiec

Wtedy mężczyzna proponuje:

- najpierw go sobie wyobraź, a wtedy on przemówi i usłyszysz go.

    W tym momencie uświadomiłem sobie, że tak samo jest z Bogiem. Staramy się Go poznać, zrozumieć, zobaczyć, poczuć, doświadczyć. Jak często stoimy, jak ten chłopiec w porcie? Nie dowierzając. Z góry wątpiąc. I może tak bardzo pragnąc, że te pragnienia zasłaniają nam prawdę i obraz Boga? Szukamy różnych sposobów.

     A może wystarczy po prostu przystanąć? Wyobrazić sobie Boga. Wyobrazić sobie, że stoję przed Nim. Uwierzyć w Jego istnienie.

A wtedy może On przemówi?

I usłyszę Go.