Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą

    W Niedzielę Palmową usłyszeliśmy ten oto fragment Ewangelii Łukasza:

Jezus ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy.
Gdy przyszedł w pobliże Betfage i Betanii, do góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, mówiąc: Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie oślę uwiązane, którego jeszcze nikt nie dosiadł. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał: Dlaczego odwiązujecie?, tak powiecie: Pan go potrzebuje. Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział. A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: Czemu odwiązujecie oślę? Odpowiedzieli: Pan go potrzebuje. I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I wołali głośno: Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach. Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom. Odrzekł: Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą.
((Łk 19,28-40)

    Tekst ten musiał widocznie trochę we mnie popracować, ponieważ dopiero dziś wrócił  nieoczekiwanie i przybrał pewne kształty w mojej głowie. Nie chcę analizować całego fragmentu ale chcę spojrzeć na niego tylko pod jednym kątem. Mam zamiar przyjrzeć się ludziom obecnym przy wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy.

    Mamy tu kilka zróżnicowanych grup i chyba jedną pojedynczą osobę. Wyobraźmy sobie tę scenę. Jest piękny słoneczny dzień. Jezus siedzi już na osiołku, w oddali widać mury miasta. Podekscytowani uczniowie, otoczywszy Pana, kroczą z Nim w stronę Jerozolimy. Widać radość na ich twarzach, a w tle już słuchać okrzyki tłumu wiwatującego na cześć Jezusa. Wydaje mi się, że widzę oczyma wyobraźni, towarzyszące grupie Chrystusa, kobiety, jest na pewno Najświętsza Maryja, obok Niej Maria Magdalena.

    Kto znalazł się blisko Syna Bożego? Co porusza serca tych ludzi? Po co przyszli? Jak toczyć się będą dalsze ich losy? Jaka jest ich relacja z Bogiem?  

1. Grupa pierwsza – faryzeusze.

    

    Nawet jeśli słowa Jezusa w jakiś sposób poruszyły serca tych ludzi, duma, pycha, zawiść i wiele innych słabości, nie pozwoliły na przyjęcie Chrystusa i Jego dzieła zbawienia. Ludzie ci pozostali w zatwardziałości swoich serc, odrzucając Syna Bożego. Nie zdolni do dojrzewania, ślepo wierząc we własną nieomylność, kroczyli prosto w paszczę ciemności.  
     W dzisiejszym świecie, to osoby zupełnie odrzucające istnienie Boga i nawet w sytuacjach jasnych, kiedy mają dowody na obecność Pana w swoim życiu, uparcie budują na własnych możliwościach i marnościach tego świata. 

2. Grupa druga – tłum.

 

   Mnóstwo tych ludzi doświadczyło mocy Jezusa, wiedzieli oni bezpośrednio cuda, uzdrowienia, znaki albo o nich słyszeli od innych. Jednak większość z nich poddaje się atmosferze chwili. Zamieniają wszystko na korzyści. Przeliczają. Są to ludzie, którzy głośno krzyczą ale w duszy uwiezieni są przez swoją niestałość, zagubienie, małą wiarę, brak zaufania. Jak wiemy z dalszej części Ewangelii, duża grupa tych właśnie osób zamieniła gałązki na kamienie, którymi obrzucano aresztowanego Chrystusa. To oni po tym, jak radośnie krzyczeli: Hosanna, witając wielkiego Króla, chwilę później skandowali: na krzyż, ukrzyżuj Go.
     W dzisiejszym świecie są to ludzie, którzy wierzą wtedy, kiedy im jest najwygodniej. Grupa ta bierze często udział w życiu kościoła z różnych względów takich, jak przyzwyczajenie, tradycja, albo nawet przekonania. Tylko, że ta postawa kończy się na silnym przeświadczeniu o własnej nieskazitelności. Ludzi tych charakteryzuje chęć posiadania, otrzymywania. Żądają ale nie potrafią albo nie chcą dawać. Wybierają przyjemności płynące z tego świata, nie widząc nic poza doczesnym życiem. Znają Pana Jezusa ale tylko z widzenia. 

3. Grupa trzecia – uczniowie Pana Jezusa.

   Ewangelia mówi, że rzucali swoje płaszcze na drogę przed jadącym na osiłku Jezusem. Radowali się, śmiali i krzyczeli na część swojego Mistrza. Zastanawiałem się nad tym, czy oni w głębi serca czuli to, co nieuchronnie nadchodziło. Nie znalazłem odpowiedzi na to pytanie. Być może dali się także ponieść chwili i zapomnieli przez moment o zapowiedzi Jezusa. Ale ich radość była pełna, szczera, uczciwa. Z ich serc płynęła miłość do Chrystusa. Towarzyszyli Mu tak długo, tak wiele razem przeżyli, widzieli cuda, codziennie karmili się światłem i mocą Pana. Możliwe, że przeczuwali, co zdarzy się wkrótce ale po raz pierwszy sam Pan Jezus pozwolił publicznie okrzyknąć się królem i wielbić swoje imię. Być może lęk, przed zapowiedzianą śmiercią Chrystusa, był obecny w ich sercach ale w owej chwili byli szczęśliwi, mogąc przeżywać coś tak wspaniałego. Uczniowie w miarę upływu czasu coraz mocniej wierzyli, dojrzewali i pewni byli Boskości swojego Mistrza. Z pełnym przekonaniem zerwali ze starym życiem i z ogromnym poświęceniem i miłością kroczyli za Jezusem. Jak wiemy z dalszej części Ewangelii apostołowie pouciekali ze strachu w czasie aresztowania Jezusa. Musiało upłynąć jeszcze trochę czasu, by Bóg ostatecznie ukształtował ich serca, a stało się to dzięki zesłaniu i działaniu Ducha Świętego. Pokrzepieni Jego mocą uczniowie dojrzeli do wykonania powierzonego im przez Boga dzieła i ostatecznie wybrali drogę Chrystusa.
     W dzisiejszym świecie to ludzie, którzy wierzą, a przy tym świadomi są swojej mizerności, małości, słabości. To osoby, które każdego dnia toczą walkę. Upadają ale podnoszeni są przez kochającego Ojca. Ludzie, którzy żyją sercem i szukają prawdy. Poznali Boga i spotykają Go wszędzie. Pełni Bożej miłości dążą do uświęcenia. Mimo swojej niedoskonałości otoczeni są opieką Boga i niosą innym światło. 

4. Grupa czwarta – jedna osoba Maryja.

   Kiedy próbuję Ją sobie wyobrazić, widzę, że się uśmiecha ale jest to uśmiech, który kryje bardzo wiele przeciwstawnych rzeczy. To radość matki, uczucie pełne miłości, zadowolenie i spełnienie ale z drugiej strony ten uśmiech skrywa głęboko zakorzenioną prawdę, lęk przed tym, co ma nadejść i ból nieuchronnego przeznaczenia. Mimo gwaru, krzyku i śmiechu ludzi sądzę, że Maryja, jako jedyna zachowała spokój w sercu, radowała się razem z innymi ale w głębi duszy była bardzo opanowana, oczekiwała, była przygotowana. Myślę, że tylko Ona zauważyła łzy Jezusa i tylko Ona wiedziała, że jest to mieszanina łez radości i smutku nad Jerozolimą. Maryja wiedział, co się wydarzy. Nie potrafimy sobie wyobrazić, jak trudno było jej się z tym pogodzić ale Ona ufała Panu Bogu bezgranicznie. To Ona w tych najbardziej krytycznych momentach była ostoją i opoką dla apostołów i najbliższych towarzyszy Jezusa. Nie tracąc wiary i zaufania. Dojrzała w miłości do Boga. Świadomie wypełniająca Jego wolę.
     W dzisiejszym świecie… zdarzają się tacy, którzy bliscy są zaledwie przypominać Jej cień.