1 Kierownikowi chóru. Psalm. Dawida,
2 gdy przybył do niego prorok Natan po jego grzechu z Batszebą.
3 Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości,
w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!
4 Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego!
5 Uznaję bowiem moją nieprawość,
a grzech mój jest zawsze przede mną.
6 Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą,
tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku
i prawym w swoim osądzie.
7 Oto zrodzony jestem w przewinieniu
i w grzechu poczęła mnie matka.
8 Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie,
naucz mnie tajników mądrości.
9 Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty,
obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
10 Spraw, bym usłyszał radość i wesele:
niech się radują kości, któreś skruszył!
11 Odwróć oblicze swe od moich grzechów
i wymaż wszystkie moje przewinienia!
12 Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego!
13 Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego!
14 Przywróć mi radość z Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ochoczym!
15 Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoich
i nawrócą się do Ciebie grzesznicy.
16 Od krwi uwolnij mnie, Boże, mój Zbawco:
niech mój język sławi Twoją sprawiedliwość!
17 Otwórz moje wargi, Panie,
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
18 Ty się bowiem nie radujesz ofiarą
i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał.
19 Moją ofiarą, Boże, duch skruszony,
nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym.
20 Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci:
odbuduj mury Jeruzalem!
21 Wtedy będą Ci się podobać prawe ofiary, dary i całopalenia,
wtedy będą składać cielce na Twoim ołtarzu.
Jedna z najbardziej znanych modlitw Psałterza, najżarliwszy i najczęściej powtarzany psalm pokutny.
Tradycja żydowska przypisuje autorstwo Psalmu 51. Dawidowi, wezwanemu do pokuty przez proroka Natana surowymi słowam.
Psalm 51. ukazuje dwa horyzonty. Z jednej strony jest mroczna kraina
grzechu, w której znajduje się człowiek od samego
początku swego istnienia: „0to urodziłem się obciążony winą i jako
grzesznika poczęła mnie matka”.
Pierwsze słowo znaczy dosłownie „chybić celu”: grzech jest
zaburzeniem oddalającym nas od Boga, zasadniczego celu naszych relacji,
i w konsekwencji również od bliźniego.
Drugie pojęcie kojarzy się ze „zginaniem”,
„skręcaniem”. Grzech jest zatem pogmatwanym odejściem od właściwej
drogi; jest odwróceniem, przekręceniem, wypaczeniem dobra i zła.
Trzecie słow wyraża bunt podwładnego wobec zwierzchnika, czyli
otwarte wyzwanie rzucone Bogu i Jego zamysłowi w odniesieniu do ludzkich
dziejów.
Jeśli jednak człowiek wyznaje swój grzech, zbawcza sprawiedliwość
Boża gotowa jest radykalnie go oczyścić. W ten sposób przechodzimy
do drugiej, duchowej krainy Psalmu, opromienionej łaską. Wyznanie winy otwiera bowiem przed modlącym się człowiekiem
świetlany horyzont, na tle którego działa Bóg. Pan nie działa tylko
przez negację, usuwając grzech, lecz odnawia grzeszną ludzkość poprzez
swego ożywiającego Ducha: stwarza w człowieku „serce” nowe i czyste,
czyli odnowione sumienie.
Nawet „choćby nasze grzechy – twierdziła św. Faustyna Kowalska –
były jak noc czarna! Miłosierdzie Boże mocniejsze jest niż nędza nasza.
Jednego trzeba, aby grzesznik uchylił choć trochę drzwi serca swego...
resztę już Bóg dopełni... Wszystko ma swój początek w Twoim Miłosierdziu
i Twym Miłosierdziu się kończy”.
Piękny !!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz